‘Wat wil je precies met dit jaar?’ Ik probeer het haar uit te leggen, eerlijk en oprecht. Ik vertel haar dat mijn leven te snel begint te gaan, altijd maar sneller. Hollen en hollen, en er komt altijd weer iets bij. Het verhaal dat ik al zo vaak heb verteld. ‘Maar wat wil je dan?’ vraagt ze opnieuw. ‘Ik wil de weg naar binnen. Niet meer de expansie, maar de omgekeerde beweging.’

Uiteindelijk blijft Annemie geen jaar in Frankrijk. Ze pendelt heen en weer, tussen Frankrijk en België, voor haar familie. Als ze in twee maanden tijd haar vader verliest en na 40 jaar uit elkaar gaat met haar man, blijkt Frankrijk wel de ideale vluchtplaats. Waar ze troost, beschutting en rust vindt. Ook in haar werk: samen met vriendin en cameravrouw-regisseur Kristel gaat ze langs bij Belgen die net als zij rust zochten in Frankrijk.

Ik sta perplex. ‘Wilde je nog wel blijven, toen? Hier, in Frankrijk?’ ‘Iedereen dacht dat ik zou terugkeren met de kinderen. Maar in al die chaos wist ik zeker: ik blijf hier. Want hier, aan de voet van de Pyreneeën, had ik intussen mijn hart verloren. De stilte, de rust en de natuur die je hier vindt, die vind je nergens meer in België.’

‘Weet je, een grote filosoof heeft ooit gezegd dat als je positief denkt, het positieve ook naar jou toe zal komen. Daar geloof ik heel sterk in. Ik heb dat zelf ook aan den lijve ondervonden. Als je er maar hard genoeg in gelooft, dan lukt het wel. Dan kan je bergen verzetten. Als je maar voldoende wilskracht hebt en er ook hard voor werkt.’ ‘Dat is sterk, wat je daar zegt. Heb je ooit getwijfeld, overwogen om toch terug naar België te gaan?’ ‘Misschien heel even. Dat herinner ik mij zelfs niet meer. In elk geval zal ik het nooit betreuren dat ik naar Frankrijk ben gekomen. En zeker weten, ik zal nooit terugkeren naar België. En ook mijn huis hier zal ik nooit opgeven. Hoe moeilijk het leven soms ook is.’

Een jaar later denkt Annemie terug aan haar wens om rust en stilte te vinden in Frankrijk.

Ik wilde een jaar in de stilte, alleen, in de natuur. Vol ongeloof denk ik nu terug aan die wens. Stilte? Alleen? Een mens is niet gemaakt om alleen in de stilte en de natuur te gaan zitten. En ik zeker niet.

Maar het jaar bracht haar wel waarop ze gehoopt had.

Mijn ruimte- en tijdsbeleving is hier, in Frankrijk, grondig veranderd. Files bestaan hier niet. Het leven speelt zich buiten af.. Ik kom overal, bij Fransen en inwijkelingen, bij jong en oud, bij rijk en arm. Ik onderzoek dromen, want dromen drijven mensen. Ik onderzoek niet alleen dromen van anderen, maar ook mijn eigen dromen. Want wie zijn droom niet grondig onderzoekt, kan lelijk vallen. Dat heb ik hier ook geleerd. Waar ik mij ook aan gelaafd heb, is de vriendelijkheid van de mensen op het platteland. Daar kunnen we in Vlaanderen nog iets van leren.